Reizen in Afrika..

Vakantie in Tanzania.

Dag allemaal! De laatste keer dat ik wat schreef is alweer een maand of 2 geleden.. Vandaar, vlak voor ik vertrek, nog 1 keer een berichtje. De afgelopen 2 maanden heb ik natuurlijk veel meegemaakt en het is moeilijk dit allemaal samen te vatten, maar waar ik in ieder geval wat over moet schrijven is mijn vakantie in Tanzania…

4 Weken geleden heb ik namelijk mijn vakantiedagen opgenomen en ben ik Henri (goede vriend uit NL) gaan opzoeken in Tanzania. Henri zat in het zuiden van Tanzania in Mbeya (dat is tegen de grens van Zambia aan). Ik ging met de bus en aangezien ik in het zuiden/midden van Zambia zit was dat een reis van ongeveer 18 uur: om 16.00 met de bus naar het noorden van Zambia vertrokken, daar de grens overgelopen en daarna een mini-bus naar Mbeya om daar uiteindelijk om 10 uur lokale tijd aan te komen. Toen ik aankwam namen Henri en ik onze plannen eens door en pas toen kwam ik erachter dat Arusha in het noorden van Tanzania eigenlijk best ver was en we de volgende morgen om 6 uur sochtends al zouden vertrekken… Maar goed, zo gezegd zo gedaan, de volgende dag wederom een busreis van 20 uur (6.00 vertrokken, 23.00 aangekomen) waarbij we nog veel later aan hadden komen als onze vriendelijke buschauffeur(s) (geen idee of er ooit gewisseld word) hun eigen schema er niet op na had(den) gehouden. Die gasten rijden rond als straaljagerpiloten (veel erger nog dan in Zambia), als ze geen rem zouden hebben zouden ze zich volgens mij prima redden. De hele reis kan ik me niet herinneren dat we ooit zijn ingehaald en wij daarentegen haalden overal (langs ravijnen, met tegemoet komend verkeer etc.) iedereen in! Daarbij kwam nog dat ik mij aan het einde van de reis niet helemaal lekker meer voelde en dat ik, om maar niet verder te noemen redenen, de bus 2 keer stil moest laten zetten. Gelukkig regelde mijn fijne vriend Henri de volgende dag pilletjes waardoor ik nergens meer last van had. “Nergens” mag je hier best letterlijk nemen aangezien ik de daarop volgende 6 dagen helemaal niet meer naar de wc hoefde..

Maar goed we waren naar Arusha gegaan om Henri’s “adoptiekindje” op te zoeken en op safari te gaan. Het opzoeken van zijn adoptiekindje was echt een mooie ervaring. Henri betaald per maand een bedrag aan Compassion waardoor zijn adoptiekindje naar school kan en hij bij ziekte e.d. medicijnen en behandeling krijgt. Het zag er professioneel uit en de verantwoordelijke mensen lijken echt mensen te zijn met een hart voor de kinderen. Erg mooi dat een deel van het bezoek ook bij de alleenstaande moeder thuis was. Zij heeft geen inkomen maar had wel thee, koffie, nootjes en eieren geregeld zodat we met z’n allen wat konden eten en ook kregen Henri en ik allebei een presentje van haar. Erg leuke ervaring dus.

Zo ook de safari’s, al was dit een heel andere ervaring. We hadden nog gevraagd om leuk vrouwelijk gezelschap in de jeep maar uiteindelijk hebben we tezamen met een Iranese vrijheidsstrijder en zijn zoon drie safariparken bezocht met als hoogtepunt de Ngoro Ngoro krater (1 van de 7 wereldwonderen). Ngoro Ngoro betekend trouwens weinig diepzinnigs maar is gewoon het geluid wat koeien maken als ze grazen... Ik kan veel over de safari’s gaan vertellen maar ik kan denk ik beter maar gewoon een keer de foto’s laten zien. Foto’s maken was trouwens nog een hele klus aangezien ze me in Tanzania twee keer pakjes met lege batterijen hebben verkocht…

Na drie dagen safari mochten Henri en ik ons alweer verheugen op de terugreis. Al scheidden hierbij onze wegen, Henri moest naar Dar es Salaam en ik was van plan om vrienden in Chinsali (noorden van Zambia) op te zoeken. Wederom dus om 6.00 met de bus vertrokken en dit keer om 1.00 s’nachts in Mbeya aangekomen. Henri had geprobeerd voor mij alvast een kamer in het hotel waar we al een nachtje waren geweest te boeken maar er was geen plaats. In Mbeya ben ik toen in plaats van een slaapplaats te gaan zoeken ingegaan op het aanbod van een Engelssprekende Tanzaniaan om bij hem thuis te slapen. Deze man/jongen (Jamesy) was 23 en woonde in het huis van zijn broer die getrouwd was en twee kinderen had. Toen ik daar aankwam werd iedereen wakker gemaakt (inclusief 4 jaar oude maikel) om mij en Jamesy te verwelkomen en thee te drinken. Omdat Jamesy 8 maanden in Kenia was geweest was zijn kamer helemaal leeg op 2 matrassen na en, zo bleek later, liepen er muizen rond. Ik hoorde al iets toen we gingen slapen maar merkte het pas echt toen ze s’nachts over me heen liepen (best raar als je bijna slaapt en je weet niet wat het is). We hebben ze dus maar even in hun hol gejaagd en het hol dichtgestopt…

De volgende ochtend werd er een kip geslacht en had ik met bruine bonen en brood erbij een stevig ontbijt. Ook maar besloten om wat later te vertrekken aangezien het erg gezellig was. Ik was een totaal onbekende maar het is iedere keer weer leuk om te ervaren hoe gastvrij mensen hier vaak zijn. Als ik had gewild had ik zo nog een paar dagen langer kunnen blijven.. Toen ik aan de reis naar Chinsali begon verwachte ik ergens in de avond daar aan te komen. In Nakonde (eerste plaatsje aan de grens in Zambia) had ik geen zin meer om op bussen te wachten en ben ik dus gaan liften. Ik had al snel een redelijk goede lift geregeld; een redelijk nieuwe en goed uitziende kleine truck met aardige mensen. De eigenaar was een man met een hardware shop in Chinsali die spullen had gekocht in Nakonde. Om 16.00 reden we weg uit Nakonde en rond 20.00 zouden we in Chinsali aankomen. Na ongeveer 2 uur rijden kregen we echter een lekke band. Gelukkig hadden we een reservewiel en konden we de band vervangen. Jammer genoeg was een kwartier later ook het reservewiel er geweest.. :s Nog heel even wat geprobeerd met het oude wiel dat toch niet helemaal lek bleek te zijn maar dat 5 minuten later wel was, en uiteindelijk verder gereden met 1 wiel minder. De truck had namelijk 4 wielen achter en 2 voor. Nu waren het er nog 3 achter en 2 voor en een gemiddelde snelheid van 40 km per uur omdat de truck beladen was en we zo dat wiel een beetje wilden ontzien. Laat in de avond begaf echter ook dit wiel het en stonden we met drie lekke banden vast op een weg in niemandsland. Aangezien er al helemaal geen verkeer meer langs kwam en het koud begon te worden hebben we daar een vuurtje gestookt en zaten we er knus met z’n allen omheen. Erg gezellig en verbroedering alom natuurlijk.

Tegen 00.30 werd ik opeens wakker gemaakt en bleek er een truck te zijn langsgekomen. Ik en een andere jongen mochten mee.. Dit keer zat ik in een truck die laadcapaciteit had van 4 ton maar met 11 ton was beladen. In de cabine was het wederom gezellig aangezien we er met z’n 8en in zaten en de truck dus erg langzaam ging.. Na een uurtje rijden gaf echter ook 1 van de wielen van deze truck het op en stond ik alweer vast. Gelukkig kon ik dit keer al snel mee met een achteropkomende truck en werd ik om 02.00 op een t-splitsing 15 kilometer van Chinsali afgezet. Aangezien het op een paar kleine huisjes na helemaal donker was ben ik bij 1 van die huisjes naast een guard gaan zitten die zich zat te warmen aan een smeulend vuurtje van een stove. Wederom erg gezellig al heeft deze man volgens mij nooit doorgehad dat ik naast hem kwam zitten.. Hij sliep en door te bewegen of wakker te worden krijg je natuurlijk alleen maar door hoe koud het eigenlijk is.. Al snel werd ik vergezeld door een man die ook gestrand was en met wie ik nog in de eerste lift had gezeten. Samen hadden we na een half uur opeens geluk en reed er iemand langs die ons wel naar Chinsali wilden brengen…

In Chinsali zelf (of eigenlijk Kalwala, een klein dorpje naast Chinsali) heb ik nog een prima tijd gehad. Ondertussen ben ik echter al aan m’n laatste twee weken begonnen. Omdat er niet zo veel tijd meer is hoef en kan ik waarschijnlijk niet meer Lusaka uit en blijf ik de laatste twee weken werk in de stad doen. Vorige week ben ik voor het laatst nog een keer op pad geweest. In plaats van met het openbaar vervoer, ben ik met een kleine auto naar Livingstone (zuiden) gegaan om dealers te bezoeken. Livingstone is door de watervallen de toeristenhoofdstad van Zambia maar de laatste 60 kilometer van de weg is zo slecht dat we er met een kleine auto bijna 3 uur over deden.. Je mag het eigenlijk niet eens een weg noemen, er zijn meer kuilen dan asfalt...

Het werken in Lusaka vind ik helaas meestal wat saaier, helemaal omdat er op het moment even niet zoveel werk is en omdat ik weinig nieuws kan ondernemen omdat mijn tijd er bijna op zit.. Heb op zich ook best zin om iedereen in Nederland weer te zien en mijn leventje daar weer op te pakken maar ga alles hier ook zeker missen want heb het verder nog steeds goed naar mijn zin. Ook vind ik het jammer dat ik de finale van de cup ga missen. Ik sta met mijn voetbalteam momenteel namelijk op de eerste plaats in de poule en begin over 2 weken aan de knock-out fase… Helaas!

Zie jullie over een week of 2!